تولد دوبارۀ روانکاوی

ادگار دانیلسن

 ترجمه: پیوند جلالی

 

در سال‌های اخیر روانکاوی [درمان تحلیلی] دوباره به میدان برگشته است. پژوهش‌های جدید نتایج درمانیِ بهتر و ارزش منحصربه‌فرد و مادام‌العمر روانکاوی را به اثبات رسانده‌اند. همچنین یک پژوهش زمینه‌یابی در سال 2019 نشان داده که درمان روانکاوی تغییرات شگرفی به خود دیده، به‌طوری که در مقایسه با گذشته، دسترسی افرادی با منابع مالی یا زمانی محدود به آن بسیار بیشتر شده است.

تنها درمانی که آثار مثبت آن تا آخر عمر ادامه می‌یابد

 

برخلاف تصور عامه، درمان تحلیلی (که به نام درمان پویشی نیز شناخته می‌شود) پشتوانۀ علمی نیرومندی دارد. هرچند هم درمان تحلیلی و هم درمان محبوبِ شناختی-رفتاری (CBT) در کوتاه‌مدت تأثیر یکسان دارند،1و2 فقط درمان تحلیلی است که نتایجش حتی بعد از پایان درمان نیز تداوم می‌یابد.9-3 منطقی هم هست، چرا که درمان تحلیلی به جای تمرکز بر یک مشکل خاص و ارائۀ تمرین‌هایی برای غلبه بر آن [کاری که در درمان‌های شناختی-رفتاری انجام می‌شود] به سرچشمه‌های هیجانیِ آن علائم می‌پردازد و حل‌وفصل آنها را برای دستیابی به نتایج ماندگار ضروری می‌داند. همچنین، روانکاوها برای کار با این سرچشمه‌های پیچیده، بسیار بیشتر از هر متخصص دیگری در حوزۀ سلامت روان –یعنی معمولاً تا ده سال بعد از اخذ مدرک دانشگاهی یا مجوز روان‌درمانی– آموزش تخصصی می‌بینند.

 

پژوهش سال 2019:

در سال 2019 یک نظرسنجی از 400 روانکاو نشان داد که روانکاوی تغییرات عمده‌ای [نسبت به چند دهۀ گذشته] داشته است. برخلاف این تصور که روانکاوها افراد را هفته‌ای سه جلسه یا بیشتر می‌بینند –دیدگاهی که باعث می‌شود تصور کنیم این درمان از دسترس بیشتر افراد دور است– 96% پاسخ‌دهندگان گفتند که معمولاً درمانشان به‌صورت یک یا دو جلسه در هفته است.

70% روانکاوها گفتند حداقل ده سال است که به این شیوه درمان می‌کنند.

 

در این پژوهش از روانکاوها پرسیدند که آیا می‌توانند با این تعداد کم جلسات بیمارانشان را به همان درک و بینش عمیقی برسانند که در درمان سنتی و فشرده‌تر روانکاوی حاصل می‌شد. 100% آنها گفتند که توانسته‌اند همان میزان از تخصص را در این درمان‌ها نیز اعمال کنند و زمینۀ دستیابی به آگاهی عمیق و تسلطی را که مشخصۀ روانکاوی سنتی است فراهم آورند.

برخلاف این باور که در روانکاوی دراز کشیدن روی کاناپه الزامی است، آنچه عملاً در سال 2019 آشکار شد این بود که تصمیم به دراز کشیدن روی کاناپه یا نشستن در مقابل درمانگر کاملاً به ترجیح بیمار بستگی دارد. همچنین 73% روانکاوها گفتند که از طریق تلفن یا تماس تصویری درمان از راه دور انجام می‌دهند. این کار گواهی است بر این نگرشِ جدید در روانکاوی که آنچه درمان را تحلیلی می‌کند نه مبلمان اتاق یا فناوری مورد استفاده، بلکه تجربۀ گفتگوی محرمانه با یکدیگر و جستجوی مضامین پنهان و دور از آگاهی (ناهشیار) است.

این پژوهش همچنین نشان داد که تصور کلیشه‌ای روانکاوِ خاموش (silent analyst) تصوری منسوخ است. 98% روانکاوها گفتند که گاه‌به‌گاه یا اغلب اوقات در جلسه صحبت می‌کنند، و مانند سایر تصورات نادرست، تقریباً نیمی از آنها گفته‌اند که بیشتر از ده سال است که اینگونه درمان می‌کنند.

 

نتیجه‌گیری

امروزه روانکاوی بسیار متفاوت با آن چیزی است که نسل‌های قبل از ما می‌شناختند. محورهای سنتی و محدود درمان کنار رفته و جای خود را به بررسی طیف کاملی از احساسات، روابط و دغدغه‌های زندگی داده‌اند. دیگر از تصویر مضحک روانکاوِ خاموش خبری نیست. روانکاویِ امروز اولویت را به گفتگوی فعالی می‌‌دهد که بین دو انسان در اتاق درمان رخ می‌دهد.

اما جوهرۀ درمان تحلیلی کماکان در ایده‌های اساسی آن نهفته است: اینکه صحبت از زندگی بدون توسل به قید و بندها، الگوها یا کتاب‌های راهنما و همچنین جستجوی معنی‌های فراتر از ظواهر در افکار و رفتارهای فرد، فرصتی بی‌مانند برای رشد پایدار فراهم می‌کند. همانطور که جاناتان شِدلِر (از طراحان آزمون ارزیابی روانی شدلر-وست) می‌گوید، «در درمان تحلیلیِ موفق این نه علائم، بلکه فرد است که تغییر می‌کند.» یافته‌های علمی جدید این گفته را تأیید کرده‌اند.

یادداشت مؤلف: این مقاله مورد تأیید انجمن روانکاوی امریکا قرار گرفته است.

برای مطالعۀ اصل مقاله مراجعه کنید به: http://edgarddanielsen.com/blog/the-rebirth-of-psychoanalysis

 

✳️منابع

1. Steinert, C et al. 2017, American Journal of Psychiatry doi: 10.1176/appi.ajp.2017.17010057.

2. Baardseth et al 2013, Clinical Psychology Review, v. 33(3).

3. American J Psychiatry 2013, 170 (9):1041–50.

4. Journal of Psychological Therapies in Primary Care 2015, 4:47–59.

5. Johnsen, T & Friborg, O. 2015 Psychological Bulletin.

6.American Journal of Psychiatry 2006; 163(11):1905-17.

7.Journal of the American Medical Association 2008; 300: 1551-1565.

8. American J Psychiatry 2006; 163(11):1905-17.

9. Summaries are also in the Harvard Review of Psychiatry and the Cochrane Review.

10. Neuropsychoanalysis 2018: 1-14. 10.1080/15294145.2018.1535279.

11. Journal of the American Psychoanalytic Assoc 2001, vol. 49 no. 1 103-111.

12. Simons et al. Developmental Psychology, 2018.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *