تروما مسری است.
کسانی که از آسیب شدید، حملهٔ فردی یا وحشت جمعی جان سالم به‌در‌برده‌اند و سعی کردند آن را از ذهن خود دور کنند، می‌توانند دیگران را با وحشت ناگفته و احساسات غیرقابل کنترل خود به‌طور ناهشیار آلوده کنند. گاهی‌اوقات به صورت غیرکلامی و اغلب مرموز در بین نسل‌ها، خانواده‌ها و از بیمار به درمانگر صورت می‌گیرد.
درمانگران یا به صورت روایت یا خاطرات جدا‌شده، مستعد ابتلا به موضوعات آسیب‌زای بیماران خود هستند. آنها در برابر ابتلا آسیب‌پذیرند، درواقع همانطور که مک‌دوگال در سال ۱۹۷۸ به‌درستی بیان می‌کند، آنها «آغشته» به اثرات سرکش و غیرقابل‌کنترل تروما شدند. ما این پدیده را ترومای نیابتی می‌نامیم. اگر درمانگران آمادۀ گوش‌دادن و فرموله‌کردن تجربیات جدا‌شده یا تا‌حدی به‌یاد‌ماندۀ بیماران خود نباشند، ممکن است به نوبۀ خود تجربیات را جدا کنند و نه‌تنها در محیط درمان، بلکه در زندگی روزمره خود را در معرض واکنش‌های سریعِ مزاحم و اغلب غیرقابل توضیح قرار دهند. ما در این مقاله سعی داریم اثرات ترومای نیابتی را بر درمانگر و فرایند درمان مورد بررسی قرار دهیم.
مترجم: افرا متین نژاد
برای دسترسی به متن کامل از لینک انتهای متن استفاده کنید.