معرفی کتاب با نرگس خداخانی
ماه نخست، کتاب نخست:
” وقتی پذیرش من را از ورود جاش مطلع میکند، در حالی که به آرامی گوشی تلفن را میگذارم، تاپ تاپ خفه کننده ای را درونم حس می کنم. در حالیکه تقریبا پاهایم را میکشم با سستی از راهرو به سمت پایین میروم. تنفسم سطحی و حقیقتا ذهنم نیز چنین است. دلهره دارم و مطمئنم که با اشتیاق منتظر جلسه نیستم. به سختی به یاد میآورم که جلسه پیش چه اتفاقی افتاده، ولی میدانم که شبیه جلسه قبل ترش بوده است. احساس میکنم به دلیل پیش بینی پذیری همیشگی کسل شده ام.” گراهام موزیک ، فصل اول: اجتناب از دلبستگی اجتنابی ، صفحه 25
اینها و احساسات مشابه این تجربیاتی هستند که بعید است هر درمانگری در طول کار خود آنها را از سر نگذرانده باشد : خستگی ، بی حوصلگی ، خشم ، احساس بی فایده بودن و….. در تجربه کار با مراجعینی که به نظر میرسد کار با آنها بی حاصل است و اغلب به راحتی از ذهن ما خارج میشوند. افراد کاملا مثبتی که نه تنها به نظر میرسد واقعی نیستند بلکه در حقیقت کاملا کسل کننده اند . مراجعینی که لحظات ناامید کننده ای را در درمان خلق میکنند، دنیای درونی شان فاقد خیال پردازی ها و بازی خیالی و همدلی است و به نوعی ناگویی هیجانی دچارند.
وینیکات ما را به هشیاربودن و تاب آوردن خشم در انتقال متقابل با این بیماران هشدار میدهد. اما چگونه ؟
چطور میتوان در مقابل مراجعی که با احساسات کاملا غریبه است و همیشه جلساتش را با یک “خوبم” تصنعی و تکراری شروع میکند تاب آورد؟ چطور میشود به آنها ثابت کرد که خودشان و احساسات شان برای ما مهم اند؟ چطور میتوانیم از روایت های سطحی مثبتی که با خود میاورند کمی فاصله بگیریم و عمیق تر شویم؟ آیا بین حضور داشتن برای تقویت سرزندگی و در عین حال مداخله گر نبودن راهی برای ما وجود دارد ؟ آیا میتوانیم راهی برای پرورش حس عاملیت و لذت در آنها پیدا کنیم بدون اینکه بیش از حد سرخوش و فریبنده باشیم ؟ و به راستی اگر برای افراد اجتنابی نزدیک شدن به دیگران تا این حد سخت است چرا این افراد رنج برقراری رابطه را به خود تحمیل میکنند؟
لیندا کاندی ، روان درمانگر تحلیلی دلبستگی محور ، تلاش کرده تا در کتاب ” موانع دلبستگی و صمیمت ؛ درک و درمان دلبستگی اجتنابی ، نفرت از خود و شرم ” تا حدی به این سوالات پاسخ دهد . کتاب “موانع دلبستگی و صمیمت” شامل یک مقدمه جامع و 4 فصل است که مقدمه و سه فصل نخست توسط همکارا ن و فصل پایانی توسط لیندا کاندی نگاشته شده است.
مگی ترپ ، روان درمانگر تحلیلی و ناظر بالینی ، استاد مدعو تاویستاک و پورتمن که عضو هیات تحریریه مجلات “درمان روان پویشی” و “مشاهده نوزاد” نیز میباشد در مقدمه این کتاب ضمن تاکید براینکه این یک کتاب راهنمای عملی نیست به بررسی کلی ویژگی افراد اجتنابی و ویژگی های متمایز کننده نگاه لیندا کاندی برای کمک و درمان این افراد می پردازد.
کتاب در فصل یک با توصیفات گراهام موزیک در باب اینکه چطور نوزادان و کودکان نوپایی که نادیده گرفته شده و مورد غفلت واقع شده اند به افرادی بدل میشوند که طوری رفتار میکنند گویی نه به ما و نه به هیچ کس دیگری نیاز ندارند و باعث میشوند احساس بی فایده بودن کنیم ، شروع میشود . گراهام موزیک، روان درمانگر کودک در تاویستوک و پرتمن است که پیش از این معاون گروه خانواده و کودک تاویستوک بوده و مدیریت و سازماندهی طیف وسیعی از خحدمات درمانی مرتبط با پیامدهای بدرفتاری و غفلت با کودکان را بر عهده دارد.
در ادامه و در فصل دو کتاب ، اندره اسکیس، مدرس ارشد روانشناسی در دانشگاه میدلسکس لندن به بررسی رابطه نحوه توصیف افراد از تجربه رابطه با والدینشان در مصاحبه بالینی و سبک دلبستگی آنها میپردازد . و توضیح میدهد که سوالاتی که برگرفته از مصاحبه دلبستگی ست عینکی برای کار بالینی در اختیار ما میگذارد بدون اینکه بی جهت رابطه درمانی را محدود کند.
در فصل سوم آن پاور تمرکز را از فرد به سمت زوج می برد . و با تاکید بر اینکه در هنگام روان درمانی نیز باید به شکل “زوج های ذهنی” به فرایند روان درمانی نگاه کرد ، تلاش میکند تا نشان دهد که علاوه بر نیرویی که همه ما را هدایت میکند که بخشی از یک رابطه باشیم ، چطور نیروهای خنثی کننده در ذهن یک فرد اجتنابی، شریک زندگی یا درمانگر را به یک “دنبال کننده خسته” تبدیل میکند.
در اخر و در فصل پایانی کاندی ضمن معرفی اضطراب های اساسی افراد اجتنابی و معرفی راهکار های بی شمار و خلاقانه آنها برای دور نگهداشتن هیجانی افراد ، به اهداف خاصی در رواندرمانی مراجعان اجتنابی اشاره میکند : تمرکز بر احساسات و تنظیم هیجانی ، خلق روایتی منجسم و تحول یافته و رشد ذهنیت روانشناختی از جمله این اهداف هستند که نحوه به عمل دراوردن انها در این فصل به تصویر کشده شده است.