قدم اول در درمان تحلیلی:گوش دادن و شنیدن

[page_header show_title=”0″ bg_color=”#b80404″]

[title style=”center” text=”توضیحات کارگاه” size=”120″]

[row]

[col span__sm=”12″ divider=”true” align=”left” depth=”3″ depth_hover=”3″]

? زمان: یکشنبه‌ها شروع دوره از 26 آبان 1398
? ساعت 11 الی 12:30

مدرس: دکتر گلنوش شهباز و شهرزاد  هاشمی

ظرفیت: 15 نفر

 

روانکاوان به مطالعهٔ هر‌آنچه آدم‌ها نمی‌خواهند دربارهٔ خودشان بدانند علاقه‌مندند.

آنها اصولاً در کار روانکاوی به این چارچوب فکری پایبندند: تمام مدت هرآنچه در اتاق درمان، از زبان بیمار در حال گفته‌شدن هست، در پَسِ آن معنای دیگری نیز نهفته است. به عبارتی دیگر به طرز شگفت‌انگیزی، هر آنچه که می‌شنویم، همهٔ آن‌چیزی که می شنویم نیست.

به رسمیت شناختن و پایبندی به این چارچوب فکری یک مهارتِ اساسی را در روانکاوان الزام‌آور می‌سازد و آن گوش‌دادن تحلیلی است….

از آنجایی که منبع اساسی رنجی که آدم‌ها متحمل می‌شوند همان چیزهایی است که دوست ندارند یا خجالت می‌کشند در مورد خود بدانند، اغراق‌آمیز نیست که بگوییم تنها کار روانکاوان نشستنِ با بیمار و ردیابی کردنِ منبع رنج او است آن هم تنها و تنها از دریچهٔ‌ گوش‌دادن …

از این سو هدف از این دوره آشنایی دانشجویان روانکاوی با مبحث گوش‌دادن تحلیلی است؛ اغلب دانشجویان روانکاوی به ویژه در ابتدای کار بیشتر انرژی خود را صرف این سوال می‌کنند که چه بگویند یا چه کنند در حالی‌که پیش از اینها باید از خود بپرسیم که “بیمار دارد به ما چه می‌گوید؟”

در این دوره سعی خواهد شد تا در فضایی پویا و فعال، مفاهیم و روش‌های پایه‌ای گوش‌دادنِ به صداها و خش‌ها در موقعیت تحلیلی مورد بررسی قرارگیرد و به سوالاتی از این قبیل پرداخته‌شود:

1. جلسۀ نخست روان‌درمانی تحلیلی را چگونه برگزار کنیم؟
2. چطور به صحبت‌ها و ناگفته‌های بیمار گوش کنیم؟
3. چطور به صحبت‌ها و ناگفته‌های خود گوش کنیم؟

 

[/col]

[/row]