دوره ی کاربرد بالینی نظریه لکان

[page_header show_title=”0″ bg_color=”#b80404″]

[title style=”center” text=”توضیحات کارگاه” size=”120″]

[row]

[col span__sm=”12″ divider=”true” align=”left” depth=”3″ depth_hover=”3″]

? زمان: پنجشنبه 23 اردیبهشت 1395

?ساعت 16-17:30 یک هفته در میان

مدرس: دکتر علیرضا طاهری

ظرفیت: 35 نفر

در این دوره به پیچیدگی ها و پیامد های کاربست مفهوم  ساختار بالینی در نظریه ی روان کاوی و درمان لکانی پرداخته خواهد شد. از نظر لکان هر فرد تنها دارای یکی از ساختار های روان رنجور ، منحرف  یا روان پریش  است؛ بر خلاف مکتب کلاین که از ” مواضع ” (“پارانویید-اسکیزویید” و “افسرده وار”) به عنوان حالات ذهنی صحبت می کند که فرد می تواند به آن ها وارد یا از آن ها خارج شود، ایده ی لکان در باره ی ساختار ها از این روند، پیروی نمی کند؛ یک روان رنجور نمی تواند به یک روان پریش تبدیل شود یا برعکس. این مطلق نگری ممکن است نوعی از عدم انعطاف یا ناامیدی در کار بالینی را به ذهن متبادر سازد اما ارزش اصل اساسی آن، کمک به گذار توجه متخصص بالینی از نشانه های قابل مشاهده-ی واضح است تا بتواند ساختار زیربنایی را در نظر بگیرد. از این رو، رویکرد لکانی تمرکز زیادی بر یک نشانه ی خاص که فرد با آن به درمان وارد شده (مانند وسواس) ندارد و در عوض عناصری را مورد تاکید قرار می دهد که دارای اهمیت ساختاری در سازمان روانی فرد  هستند. مهم ترین این عناصر، ارتباط فرد با بزرگ دیگری  زبان و گفتار، ارتباط وی با بزرگ دیگری جنس ها  و هم چنین ارتباط وی با قانون و تابوی زنای با محارم است. این دوره در نگاهی به این سوالات گسترده تر مطرح در تشخیص افتراقی به بررسی برخی نکات اختصاصی تکنیک لکانی مانند استفاده ی بحث برانگیز از “تقطیع “،  رویکرد خاص به تعبیر، ادارۀ انتقال و انتقال متقابل و درمان ساختار های روان پریش می پردازد.

 

[/col]

[/row]