راه پیدا می‌کنند، ما در  جامعه با آدمهایی سروکار داریم که هیچ ایده ای از درمانِ روانکاوی و سرویسی به آنها ارائه می‌دهیم، ندارند!

برداشت ما از کمک کردن به آنها با هر روشِ دیگری که در ذهن شان هست فرق می‌کند؛

در واقع آنها کاملاً در وادی دیگری به سر می‌برند! ما در درمان روانکاوای می‌خواهیم آنها را تشویق کنیم که صرف نظر از زبان همیشگی خود‌ و باورِشان نسبت به مشکل پیش آمده،‌ زبان دیگری را نیز برای پرداختن به مشکلِ موجود، همراهِ با ما یادبگیرند. با این امید که شاید روزی فرا رسد تا با یکدیگر شروع به گفتگو کنیم.

اما در این پروسهٔ طولانی که هنوز نمی‌توانیم با یکدیگر (بیمار-روانکاو) دیالوگ کنیم، کارمان تا یک اندازه ای *نگه* داشتن بیمار در درمان و فراهم آوردن رَحِمی‌برای حسِ استیصال و درماندگیش می‌باشد.

ما تمام مدت در تلاش هستیم که به او این پیغام را منتقل کنیم که: “صبر کن ، طاقت بیار و بمان! راهکار دادنِ من دردی از تو دوا نمی‌کند! بمان تا تجربه کنیم ، حس کنیم و باهم فکر کنیم.”

به نظر میرسد در این فضای پیچیده درمانگر نیز کم درمانده نخواهد شد! و گاه به ناچار در فضایی آغشته به حس‌های خود و بیمارش دست و پا خواهد زد؛ ماندن و دوام آوردنِ در این فضا حتماً او را نیازمندِ به استراتژی‌هایی بروز تر و منطبق با عقل سلیمِ می‌کند!

در این دوره قصد داریم ، ابتدا به این سوالاتِ مهم بپردازیم : زمانی که می‌خواهیم آنچه را که در چنته داریم، به آدمها‌ عرضه کنیم چطور آن را به شکلی قابل فهم تر معرفی کنیم‌؟، چطور “خوانده و نه ناخوانده” قدم به دنیای ناشناختهٔ آنها بگذاریم و متقابلاً آنها را علاقمند کنیم تا تنها یک‌ قدم به سرزمین ما نزدیک تر شوند! می‌خواهیم پای تجربهٔ نوشته شدهٔ درمانگرانِ باتجربه تر و بیمارانشان در این زمینه نشسته و لحظاتِ درمانی پشتِ سرگذاشتهٔ آنها را در مقالاتشان مرور کنید ؛ شاید تسلی خاطری باشد تا ایمان بیاوریم که هیچ در این لحظاتِ درماندگی و گذراندن آن تنها نیستیم!